Św. Piotr
Święty Piotr to jeden z dwunastu apostołów. Był pierwszym zwierzchnikiem Kościoła chrześcijańskiego. Przed powołaniem przez Pana Jezusa na apostoła mieszkał w Kafarnaum, zajmował się połowem ryb. Według świadectwa Nowego Testamentu wielokrotnie wyróżniany przez Jezusa spośród Jego uczniów. Był zwierzchnikiem gminy chrześcijańskiej w Jerozolimie, a następnie w Rzymie, gdzie współpracował z Pawłem. Tam też zginął śmiercią męczeńską podczas prześladowań chrześcijan za cesarza Nerona, około 67 roku.
Święty Piotr jest autorem dwóch listów katolickich czyli powszechnych, z których dowiadujemy się o trudnościach, jakie nękały pierwszych chrześcijan. Piotr, jako głowa Kościoła, zachęca do świętości życia i posłuszeństwa. Przypomina, że wszyscy: żywi i zmarli zostali odkupieni drogocenną Krwią Chrystusa. Opisując zstąpienie Chrystusa do szeolu, odpowiada na to samo pytanie, jakie Tesaloniczanie postawili Pawłowi: co będzie z tymi co pomarli? Również zmarłym Chrystus ogłosił dobrą nowinę o zbawieniu. Pierwszy jego list jest skierowany do nowo nawróconych przez św. Pawła Azjatów, Którzy cierpieli na prześladowanie przez pogan. Był on zredagowany pomiędzy wiosną 63 a latem 64 r. u schyłku życia św. Piotra. W swym drugim liście, skierowanym do tych samych ludzi, do których pisał list pierwszy św. Piotr ostrzega przed heretykami i wyjaśnia dlaczego opóźnia się powtórne przyjście Chrystusa Pana. Drugi list został napisany na krótko przed śmiercią, w czasach gdy pogorszyła się sytuacja w małoazjatyckich gminach kościelnych.
Św. Piotr, Apostoł, syn rybaka Jony z Betsaidy Galilejskiej nosił imię Szymon i mieszkał w Kafarnaum. Chrystus powołał go wraz z jego bratem, Andrzejem, na swojego ucznia. W ewangelicznej relacji o ustanowieniu grona Dwunastu otrzymał od Jezusa nowe imię – Piotr. Należał do najbliższego grona Mistrza. Był on obecny podczas przemienienia na górze Tabor; składa wyznanie, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Boga (Mt 16,16 nn); kroczy po wodzie ku Jezusowi; jest przy Nim w Ogrójcu; podczas aresztowania Mistrza broni Go, atakując sługę arcykapłana (J 18,10). Po zmartwychwstaniu Chrystus ukazuje się Piotrowi, przekazując mu władzę pasterską (J 21,15-17) a po Zesłaniu Ducha Świętego wygłasza mowę misyjną do Żydów, stając na czele uczniów i wyznawców Chrystusa.
Duszpasterską działalność św. Piotr prowadzi poza Jerozolimą – w Samarii, Liddzie, Jaffie, Cezarei Nadmorskiej. Wędruje do Antiochii, następnie do Azji Mniejszej, a potem do Rzymu. Tutaj zakłada gminę chrześcijańską i zostaje jej pierwszym biskupem. Po śmierci Heroda (+44) wrócił do Jerozolimy. W roku 48/49 przewodniczy Soborowi Jerozolimskiemu, po czym znowu wraca do Rzymu. Ewangelie ukazują jego szczególną pozycję w gronie apostołów. Podczas prześladowania chrześcijan przez Nerona w latach 64-67 św. Piotr zostaje aresztowany i ukrzyżowany głową w dół. Nad jego grobem wzniesiono w 320 roku kościół, który ostateczną formę przybrał w postaci bazyliki Watykańskiej.
Św. Paweł
Wykształcony w Jerozolimie faryzeusz, początkowo prześladowca chrześcijan. W drodze do Damaszku około 35/36 roku, objawił mu się Jezus Chrystus, po czym nawrócił się i przyjął chrzest. Po krótkim pobycie w Arabii rozpoczął działalność w Damaszku. Później, odwiedziwszy przełożonych gminy w Jerozolimie, wrócił do rodzinnej Cylicji. Za sprawą Barnaby pracował w Antiochii.
Św. Paweł odbył trzy podróże misyjne. W czasie pierwszej (ok. 45–49) odwiedził Cypr oraz środkową część Azji Mniejszej. Po powrocie wziął udział w tzw. soborze jerozolimskim, gdzie rozstrzygnięto kwestię przyjmowania przez chrześcijan pochodzenia pogańskiego przepisów Prawa mojżeszowego. W czasie drugiej podróży misyjnej (50–52) działał na terenie Azji Mniejszej, Macedonii i Grecji, a głównym terenem działalności w czasie trzeciej podróży (53–58) był Efez.
Św. Paweł został aresztowany w Jerozolimie w 58 roku, przez dwa lata przebywał w więzieniu w Cezarei. W czasie procesu jako obywatel rzymski odwołał się do cesarza. Do Rzymu wyruszył jesienią 60 roku. Po trzymiesięcznym pobycie na Malcie dotarł do stolicy Cesarstwa, gdzie przebywał w areszcie domowym do 63 roku.
Później został przypuszczalnie uwolniony i kontynuował działalność misyjną w Hiszpanii, Efezie i Macedonii. Uwięziony w czasie prześladowania chrześcijan rozpętanego po pożarze Rzymu (64) św. Paweł został skazany na śmierć i ścięty w Rzymie zapewne w 64 lub 67 roku.
Apostołowi Narodów przypisuje się autorstwo 13 listów wchodzących w skład Nowego Testamentu, z czego autorstwo siedmiu uchodzi za pewne, zaś pozostałych sześciu za dyskusyjne. Św. Paweł wywarł wielki wpływ na wczesnochrześcijańską doktrynę, będąc zwolennikiem rozszerzenia misji na pogan, niezależnie od ich pochodzenia i stanu społecznego. Z tego względu nazwany został przez tradycję Apostołem Pogan.
