Karnawał to okres trwający od uroczystości Objawienia Pańskiego (6 stycznia) aż do Środy Popielcowej. Kojarzony jest on przede wszystkim z zabawą i tańcem, który w okresie Wielkiego Postu będzie zakazany. Samo słowo „karnawał” wywodzi się z łaciny. Jednak różnie tłumaczy się samo pochodzenie tego słowa. I tak, niektórzy znaczenie tego słowa odczytują w odniesieniu do Wielkiego Postu, twierdząc, iż oznacza ono tyle, co „żegnaj mięso!” (łac. caro — mięso, vale — żegnaj). Inni doszukują się pochodzenia słowa „karnawał” w łacińskim wyrażeniu carrus navalis, oznaczającym wóz w kształcie okrętu. Taki wóz prowadził parady w czasie rzymskich bachanalii, czyli uroczystości na cześć Bachusa, boga płodów i wina.
W obecnie obowiązującym kalendarzu liturgicznym Kościoła rzymskokatolickiego czas od święta chrztu Pańskiego, które w Polsce przypada na niedzielę po Objawieniu Pańskim, aż do wtorku przed Środą Popielcową nazywamy okresem zwykłym w ciągu roku. Okres ten w żaden szczególny sposób nie zwiastuje nadchodzącego okresu Wielkiego Postu. Dlatego też może pojawić się taka pokusa, że najpierw można sobie pofolgować w ramach karnawałowego szaleństwa, aby potem nagle, tzn. w nocy z ostatkowego wtorku na Środę Popielcową przemienić się cudownie w jednym momencie z hulaki w pokutnika.
Czy taka szybka przemiana moralna człowieka jest możliwa? Oczywiście, odwołując się do historii Kościoła, możemy odpowiedzieć, że u Boga nic nie jest niemożliwego albo że w żywotach świętych znaleźć można niemało przykładów nagłych nawróceń. Odpowiadając w ten sposób, być może, sami liczymy też na cud nawrócenia naszego serca, który miałby się dokonać w mgnieniu oka. Jednak sami zauważamy, że z zasady taki cud nie dokonuje się automatycznie. Trzeba bowiem nad sobą popracować.
Czeka nas Wielki Post — dla nas, katolików to coś nieuchronnego. Po Objawieniu Pańskim, niedziel Okresu Zwykłego może być co najmniej pięć, a co najwyżej dziewięć. Ale „co się odwlecze, to nie uciecze”, jak mówi staropolskie przysłowie. Przyjdzie nam zatem stanąć oko w oko z okresem Wielkiego Postu. Możemy potraktować ten okres liturgiczny jako zło konieczne i jakoś go przetrzymać: to przecież „tylko sześć tygodni”. Można go też zignorować i żyć tak jak w ciągu całego roku. Ale można też stawić czoła wyzwaniom, jakie niesie ten okres liturgiczny: na przykład wziąć udział w rekolekcjach wielkopostnych, realizować jakieś postanowienie wielkopostne, dokonywać dzieł miłosierdzia (jałmużna)…
Czy karnawał jest przygotowaniem do Wielkiego Postu? – takie pytanie zadaliśmy na początku naszej refleksji. Na to pytanie niech sobie odpowie każdy z nas indywidualnie. Oczywiście, że można odłożyć swoje nawrócenie na Wielki Post. Można też wyjść z założenia, że najpierw trzeba sobie trochę pogrzeszyć, żeby było z czego w Wielkim Poście się poprawiać. Można też zwlekać z postanowieniem wielkopostnym. Po co o tym już myśleć, jeśli Wielki Post się jeszcze nie zaczął? Oby się jednak nie okazało, że realizację postanowienia wielkopostnego rozpocznę w… Wielką Sobotę.
Nie chodzi o to, aby walczyć z radosnym duchem karnawału, ale też nie należy traktować tego czasu jako okresu zawieszającego obowiązywanie chrześcijańskich zasad moralnych. Na pewno karnawał nie zwalnia od tego, aby z ewangelijnego faryzeusza przemieniać się w celnika…
Źródło: https://opoka.org.pl/biblioteka/T/TA/TAL/karnawal_wp.html
